The last frontier: beschaving in de Outback

Twee maanden zwerven door Australië, van Darwin naar Broome (en verder). Zwerven betekent per definitie zekerheden en voorspelbaarheden loslaten. Je weet immers niet wat je tegen gaat komen? Helemaal niet in de Australische Outback, waar ze het graag hebben over 'the last frontier' and 'wild adventures'. Zo kun je opeens voor een rivier komen te staan.
Wat ga je doen? Hoe diep is de rivier, hoe snel het water?
Je weet, dat de autoverzekering vervalt zolang je in de rivier rijdt. De eerste 'rivercrossings' heeft Brigit diepte en stroomsnelheid afgetast. Er bleef nog onzekerheid, maar we hebben het er toch op gewaagd. En met succes. Uiteindelijk zijn we zo tientallen rivieren en kreken overgestoken. Eén keer zagen we een busje te diep gaan: de motor sloeg definitief af. Een vreselijke pech, waarschijnlijk gevolgd door hoge kosten (vervallen verzekering), maar wel door bereidwillige passanten weer op het droge getrokken.

Alleen al het dagelijks letterlijk fysiek moeten omgaan met dergelijke en andere onzekerheden in een onbekende omgeving was enorm inspirerend: zowel als stimulans mijn ondernemerschap in het algemeen, als ter bevestiging van mijn "De dans van de held", die juist gericht is op het adequaat leren omgaan met onzekerheden, dilemma's, perspectieven en keuzes.

Daarnaast de omgeving (het totaal andere landschap, met talloze 'gorges' en 'waterfalls', met 'deserts', 'pandanus woodland' en 'tropical rainforest', met 'boab-trees', 'kangaroos', 'wallabies' en 'brahmani kites'); de ervaring om Down Under midden in de Outback te zijn is op zichzelf al inspirerend!

Niet te vergeten de mensen, die we onderweg ontmoetten, zoals de oorsponkelijke bewoners met 'dreamtime', 'walkabouts' en 'rockpaintings'. Proberen te denken als een Aboriginal zet je wereld sowieso al op z'n kop: lineaire tijd bestaat bijvoorbeeld niet, verleden en heden zijn één. Is verwarring niet ook een mooie basis voor inspiratie?

Van de reizende blanke Australiër had ik verwacht dat ze nog steeds een "pioneer spirit" zouden hebbe; voor zij die steeds over de Kimberley spraken als 'the last frontier'. Ik verwachtte dat zij juist heel basic de Outback zouden intrekken om te laten zien dat je die nog kon ontdekken en daar kon overleven.
In de praktijk hadden ze het echter meestal over 'safe wild adventures', tot 4WD-bus omgebouwde vrachtwagens, waarmee touroperators de stadbewoners geheel geregeld en verzorgd voor een paar dagen mee de wildernis innamen.
Als ze zelfstandig trokken, hadden de meesten een 4WD-camper, waarmee ze probleemloos de meeste rivieren doorkwamen, maar die ook volgepakt waren met uitgebreide BBQ'-keukens, koelkasten en magnetrons. En toch, juist dat paradoxale, dat dubbele, om de Outback te willen verkennen , maar dan te weigeren de luxe van thuis los te willen laten (in ons kleine trekkerstentje en 1-piots gasbrandertje werden zielig genoeg gevonden om vaak genoeg stoelen, een kop koffie of wat pannenkoeken aangeboden te krijgen).
Dit paradoxale vond ik juist zo intrigerend en inspirerend. Wat doe je, als je (bijv.) de wildernis in trekt, probeer je dan je ervaringen in te passen in jouw stedelijke wereldbeeld (de Outback als veilige dierentuin)? Of ben je bereid je wereldbeeld los te laten en de Outback in te stappen? Of kun je beide perspectieven gemakkelijk verenigen? Vragen die goed bruikbaar zijn mijn "Het Gordiaanse ei", dat juist er op gericht is om adequaat te leren omgaan met ondernemer-dilemma's en paradoxen.

reisgroet
Marcel van der Pol, Keridwen

Keridwen "Down Under" en weer terug

Twee maanden door Australië gezworven, om precies te zijn door Noordwest-Australië: dwars door de Outback, van Darwin naar Broome (en verder). Hiermee is een droom uitgekomen. Mede mogelijk gemaakt door klanten en relaties van Keridwen, in de vorm van hun bijdragen aan de feestvreugde van twee Keridwenjubilea (plus persoonlijk jubileum). Hartelijk dank!


Naast de rust en de ontspanning van een paar maand ver weg te zijn van alle bedrijvigheid in Nederland, heeft deze reis ook veel energie, inspiratie, hernieuwde ideeën en nieuwe verhalen opgeleverd. Alleen al door de bijnaam voor Australië "Down Under" ontkom je er haast niet aan (overigens op een heel plezierige manier) om vanuit een volstrekt ander perspectief naar privé, werk, produkten en diensten , opdrachten, missie en visie, etc. te kijken.

Als vanzelf ontstond op de heenweg in het vliegtuig reeds het idee om het begrip "Down Under" als leidraad te gebruiken, in ieder geval voor de komende reismaanden, maar ook voor de periode daarna, terug in Nederland. In ieder geval heeft deze leidraad geleid tot een paar boeiende bespiegelingen over begrippen als "Outback", "The Last Frontier of Civilazation", "Safe Wild Adventures", "Walkabout", "(Dream)Time", "Indigenous People" "Global Village", etc.

Op verschillende manieren zijn we door de Outback getrokken: lopend, met een klein autootje en met een grote 4WD-auto. We hebben ervan genoten om te zwerven met slechts rugzakken, een trekkerstentje, een 1-pits brander om te koken en een compact fototoestel. Geen telefoon, geen laptop, geen krant, geen tv - kortom, los van de wereld.
Een week lang hebben we de Jatbula-trail (Nitmiluk, Katherine Gorge, Northern Territory) gelopen. Toen moesten we letterlijk alles meedragen wat we nodig dachten te hebben. Ook voor eten en drinken moest je zelf zorgen. Per dag in ieder geval zo'n 3 liter water (temp. >30 gr.C). Gelukkig was het rivierwater nog zo schoon dat je het gewoon kon drinken. Het was vaak zwaar: heet, moeilijk begaanbaar, lange dagen. Maar indrukwekkend: de woeste natuur, de verscheidenheid in landschappen, planten en dieren, het zelf een weg moeten zoeken, de eenzaamheid van de wandelaar, de beloning van een duik onder de waterval, samen vanuit je slaapzak op zoek gaan naar het Zuiderkruis....
Vervolgens zijn we in een 4WD-auto dwars door de Kimberley (Western Australia)getrokken: langs de Gibb River Road, met al zijn ruigheid, onverharde wegen, vrijwel onrijdbare tracks, talloze kloven met grote rotsblokken, boab-trees en rivieren met stroomversnellingen, 'plungepools' en watervallen.
We hebben bij eb en volle maan de "Staircase to the Moon" in zee bij Broome en Port Hedland bewonderd.
Toen we zat waren van groepen al te vrolijke backpackers hebben we nog een uitstapje van een paar dagen naar Karijini gemaakt (bleek toch nog zo'n 2000 km heen en weer te zijn).

Al met al heeft deze Australië-reis zo'n vijf korte verhalen opgeleverd (zie de komende verhalen van de maand), de aanzet tot een nieuwe roman, diverse boeiende ontmoetingen (inclusief de Underdown's), indrukwekkende ervaringen, schitterende foto's (ook te gebruiken voor het kaartspel "De dans van de held").
En... inspiratie, nieuwe ideeën en inzichten, die ik ook graag met u als klant wil delen. Het Down Under-perspectief heeft een verdere verdieping en verbreding van onder meer "De dans van de held" en "Het Gordiaanse ei" opgeleverd. Denk alleen maar aan deze zin die ik onderweg tegenkwam: "His business genius depended on an imaginative flexibility that let him project alternative and often contradictory outcomes for any situation".

Ik houd u op de hoogte! Via blogs en foto's, twitterberichten via @keridwen (ook als updates op Facebook en LinkedIn), de Keridwen-nieuwsbrief, Keridwen's verhalen van de komende maanden, het kaartspel "De dans van de held" dat we productierijp aan het maken zijn, en natuurlijk de vele workshops waarin ik Down Under -ideeën zinvol en effectief kan toepassen.

hartelijke groet,

Marcel van der Pol
Keridwen